Uitputting door te veel in je hoofd te zitten
De cliënt komt de piste binnen en wandelt vol ongeduld richting het paard, “ik wil connectie maken”, zegt ze. Maar het paard loopt weg. Ze probeert opnieuw, het paard loopt weer verder van haar weg. “Kijk, dit is exact wat er gebeurt in het dagelijkse leven… ik ben een wegloper. En wat ik wil is vergif, maar de drang om dichtbij het vergif te zijn is zo groot. Maar ik ben sterk, ik doe het niet”.
De cliënt doet nog een aantal pogingen om contact te maken met het paard, maar afstand en vanuit het hoofd iets verlangen van de merrie is het onmogelijk om te connecteren.
Zo blijft de sessie zich herhalen … weglopen, dichterbij gaan, weglopen, net zoals alles in haar dagelijkse leven plaatsvindt. Dan gebeurt er iets moois. Door de vragen die we stellen, haar ervaring in deze sessie, het gedrag van het paard en de hele energie die er hangt, ontvangt de cliënt inzichten en automatisch zakt ze weer naar haar gevoel. Daar gebeurt het…
Het paard haar hoofd is hoog, de ogen vallen dicht, maar de cliënt komt wel in erkenning met zichzelf. “Ik zit te veel in mijn hoofd, ik zit altijd in mijn hoofd zelfs. Ik ben moe, uitgeput van al dat denken”. Oef, het paard en de cliënt vinden een connectie. Nabijheid. Erkenning. Stilstand. Zo eindigt de sessie.
Mooi. Alweer. Dankjewel paard, dankjewel cliënt, dankjewel universum voor dit moment en deze oogverblindende ervaring als toeschouwer van dit prachtige tafereel.